Przejdź do głównej zawartości

Nowy początek, stare rany

Autor:

Witajcie na nowym blogu! 

Jak już doskonale wiecie, z poprzednią platformą było mi mocno nie po drodze, a może raczej to poprzednia platforma miała problem ze mną. Cóż, nie będziemy się przejmować smutnymi, małymi ludźmi. Zazdrość, Kochani, szkodzi piękności nawet bardziej niż złość. 😉 Szczęśliwie większość z Was zdążyła dowiedzieć się o moim nowym adresie dzięki grupie na Facebooku (jeśli ktoś jeszcze nie dołączył, zapraszam na „Kołtuniaki E-Stefana: Grupa Tajna”).

Kochani Czytelnicy, dzisiejsza data jest dla mnie datą szczególną… Dokładnie 5 lat temu, w Dzień Kobiet (co za ironia…) zaginęła moja piękna, łagodna żona, Marisin Fidelidad. Okoliczności jej porwania (nazwijmy sprawę po imieniu, dobrze wiemy, że policja jest zwyczajnie leniwa, dlatego wolała zamknąć sprawę i insynuować nawet-nie-powiem-Wam-co…) wydały mi się na tyle niezwykłe, że postanowiłem nie zwlekać i wynająć detektywa. Razem z Panem D. (nie mogę Wam tutaj, Kochani, zdradzić jego tożsamości, piszcie w wiadomości prywatnej) już od lat węszymy za choć najmniejszymi poszlakami, które zbliżyłyby nas do rozwiązania zagadki i pomogły odnaleźć moją żonę. Przypominam – zniknęła nie tylko Marisin, ale również nasza największa duma, Panicz Puszkin, reproduktor szlachetnej rasy Coutún. Co więcej, Ciotka Gatía (dla tych, którzy są tu nowi – to właśnie Doña Gatía 70 lat temu sprowadziła tę wyjątkową rasę kotów do naszej niegdyś znacznie mniej puchatej ziemi ojczystej) zauważyła zniknięcie swoich perskich dywanów, szylkretowych grzebieni, bursztynów i sporej sumy gotówki...

5 lat temu okradziono nas. Okradziono nas z rodzinnych pamiątek, źródła dochodu i szansy na miłość. Jak co roku w ramach akcji Ktokolwiek widział (na targowisku, w antykwariacie, może na OLX…) załączam zdjęcie dywanu Ciotki. Nadzieja umiera ostatnia…

Dywan Ciotki, źródło: Internet

Aha, pisaliście do mnie z pytaniem o nowe mioty. Wszelkie informacje przekażę w następnym poście, ale Lola i Tola mają się dobrze.

E-Stefan
Etykiety:
Lokalizacja: Madryt, Madrid, Hiszpania

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Aha. No okej...

Autor:
Kochani, Nie wiem, jak się zabrać za pisanie tego posta. Siedzę sam w hotelowym pokoiku, pod ręką mam butelkę guappy, w głowie pustkę, a serce skute lodem. Szkoda, że tylko serce, bo jak na złość zepsuła się klimatyzacja, a jedna z okiennic zupełnie nie spodziewała się tego, jak ją potraktuję po powrocie ze śledztwa i teraz leży sobie żałośnie na chodniku, czekając na kogoś, kto ją stamtąd uprzątnie. W momencie, w którym uświadomiłem sobie, że zupełnie straciłem kontakt z Panem D. i że nie wolno mi już łudzić się, że wkrótce nadejdą jakieś wieści, a także po tym, jak potraktował mnie Manuel i jego włoski koleżka" (do tej pory zastanawiam się, co on tam właściwie do mnie wykrzykiwał z taką pasją…) postanowiłem nie liczyć już na nikogo. Wyłącznie na siebie. Wybitna to była myśl i doskonała decyzja. Drodzy, cóż mogę rzec… Liczyć wyłącznie na siebie będę musiał już chyba do końca życia… Ale do rzeczy. Pierwsza kocia kawiarnia, którą odwiedziłem, nie wyróżniała się niczym szcze...
Prześlij komentarz
Czytaj więcej

Una caja llena de recuerdos

Autor:
Queridos, Me alegro de que esta vez no haya ningún problema con los encargos en la pagina web de Kitaya, por lo menos nadie me ha denunciado nada. Perdonadme la falta del contenido gatuno, últimamente he andado buscando huellas, sugerencias, señales… Me abruma la intensidad de los recuerdos de la vida mejor, no estoy en condiciones de escribir sobre algo tan vulgar. Todos los días me impacta cada vez más el agotamiento físico y mental, me siento enfermo de ansiedad. Ayer, averiguando el caso, decidí abrir una caja que había estado escondida del mundo exterior en un rincón más oscuro de mi casa, como si fuera un tesoro. Y lo es, para mí lo es…   Con un nudo en la garganta miraba las fotos, las cartas escritas antes de nuestra boda (hay que subrayar que lo nuestro era el noviazgo más largo del mundo… 3 años, ¿os imagináis?). Marisin Fidelidad es incomparable. Al ver su cara por la primera vez me enamoré. Prometí amarla sin reproches, hasta que el mundo se acabe. Y como el mundo...
Prześlij komentarz
Czytaj więcej

No soy perfecto, pero tengo presentimientos...

Autor:
No puedo dejar de pensar en aquel  mazurek … El sabor, el tamaño, los dibujos en la superficie de la tarta… Todo eso parecía haber sido hecho con las manos delicadas de mi esposa desaparecida. No pude detenerme y dirigiéndome a mi mejor amigo le dijé: – Y ese maravilloso mazurek … ¿Lo has hecho tú? ¡De verdad, es de chuparse los dedos, hombre! El Señor D. se avergonzó un montón preguntado por el origen de la tarta. Al principio nos quedamos en silencio, en el ambiente bastante tenso, ya pensaba que no me responedría nunca. Creo que le dio un susto tremendo la mirada de Tía Gatía, ya que es una mujer muy melindrosa para comer, aunque es también muy bien educada. Entonces a pesar de ser tan melindrosa, a nuestro huésped no le comentó nada sobre el sabor de la tarta. Unos días después de lo sucedido ella me confesó que no comía tan mal desde la desaparición de Marisin Fidelidad. Ay, bueno, pero ¿cuál era la respuesta del Señor D.? Extremadamente enrojecido en la cara contestó co...
Prześlij komentarz
Czytaj więcej